دشت هویج که به آن دشت گرچال هم گفته می‌شود، یکی از زیباترین جاذبه‌های روستای افجه به شمار می‌رود. دشتی که در ارتفاع ۲ هزار و ۴۰۰ متری از سطح دریا و در بالادست مرکز روستا، ناحیه گلندوک و لواسان قرار گرفته است. گُرچال از ترکیب دو نام گُر + چال گرفته شده است. گُر یا آگِر در گویش ایرانیان باستان به معنای آتش (هنوز هم واژه گُر گرفتن به معنی شعله‌ور شدن آتش در زبان پارسی به کار می‌رود) و چال هم به معنای جایگاه بوده است که این دشت را در گذشته گرچال به معنای جایگاه آتش یا آتشدان می‌نامیدند. گمان بر این است که علت این نامگذاری گرم‌تر بودن این دشت نسبت به قله‌های اطراف است.
| روز | صبحانه | ناهار | شام | |||
| مکان | توسط | مکان | توسط | مکان | توسط | |
| 1 | کوهستان | همنورد | کوهستان | همنورد | - | - |
دشت هویج که به آن دشت گرچال هم گفته می‌شود، یکی از زیباترین جاذبه‌های روستای افجه به شمار می‌رود. دشتی که در ارتفاع ۲ هزار و ۴۰۰ متری از سطح دریا و در بالادست مرکز روستا، ناحیه گلندوک و لواسان قرار گرفته است. گُرچال از ترکیب دو نام گُر + چال گرفته شده است. گُر یا آگِر در گویش ایرانیان باستان به معنای آتش (هنوز هم واژه گُر گرفتن به معنی شعله‌ور شدن آتش در زبان پارسی به کار می‌رود) و چال هم به معنای جایگاه بوده است که این دشت را در گذشته گرچال به معنای جایگاه آتش یا آتشدان می‌نامیدند. گمان بر این است که علت این نامگذاری گرم‌تر بودن این دشت نسبت به قله‌های اطراف است.
گفته می‌شود این دشت، در زمان شاهان صفوی، شکارگاهی پررونق بوده و با طی مسیری به دریاچه و دشت لار می‌رسیده است. آثار کاروانسراهای صفوی در طول مسیر در انتهای دره در کنار دیواره صخره‌ای قابل مشاهده است. در ضلع شمالی دشت، گردنه افجه به شم قرار دارد که راهی مالرو در آن موجود است؛ این راه، افجه و دشت هویج را به دشت لار لواسانات و دیگر ارتفاعات البرز مرکزی مرتبط می‌سازد. روایت است که ناصرالدین شاه و دیگر شاهان قاجار از این گردنه برای رفت و آمد با کالسکه به دشت لار و سایر ییلاق‌های آن نواحی استفاده می‌کرده‌اند. به این مسیر مالرو که در برخی جاها حالت سنگفرش دارد، راه شاه عباسی نیز می‌گویند.
پس از آبشار پسچوبک و طی مسیری یک کیلومتر و نیمی یال کوه که مشرف به دشت هویج است، مشاهده می‌شود. در این ناحیه آبشاری به ارتفاع ۱۵ مترو پوشش گیاهی جالب اطراف آن وجود دارد، درختان افرا لطافت و زیبایی خاصی به این منطقه داده‌اند. آبشار دیگری در منطقه به نام موآب وجود دارد که از قله ساکا سرازیر شده و در اکثر مواقع سال پرجوش و خروش است. در شمال‌غرب دشت، در امتداد راهی که به قله آتشگاه می‌رود دشت «سبوستان»قرار دارد. دشتی که آبشار چرند به ارتفاع ۵۰ متر از آن جاری است و پر از درختان میوه مثل آلو، گیلاس و گردو است. در همین ناحیه، حمام قدیمی دوره صفوی وجود دارد. این حمام هنوز مورد استفاده اهالی روستا قرار گرفته و فعال است.
با توجه به شرایط توپوگرافی و آب و هوایی منطقه از پوشش گیاهی بسیار متنوع و ییلاقی برخوردار بوده بطوریکه تا کنون حدود 600 گونه گیاهی در منطقه شناسایی شده و غالب پوشش گیاهی منطقه گندمی‌ها، لگوم‌ها و گون تشکیل می‌دهند. از گیاهان منطقه می‌توان گونه‌های درختی اورس، گردو، چنار، سماق، شیرخشت، دغدغک، زال زالک، ولیک، بادام وحشی، زرشک و گونه‌های خوراکی و مورد علاقه مردم گلپر، ریواس، قارچ، والک، سیرک، خاکشیر، آویشن، پرسیاوشان، کما، علف بره، انواع لاله‌ها، شقایق و زنبق نام برد.
به دلیل مشرف بودن این منطقه به مناطق حفاظت شده‌ای چون ورجین و لار باعث ایجاد شرایط ویژه طبیعی شده و زیستگاه مناسبی برای انواع پستانداران، پرندگان، خزندگان و حشرات ایجاد شده است. حیات وحش منطقه مشتمل بر 31 گونه پستاندار، 105 گونه پرنده، 25 گونه خزنده و 6 گونه ماهی است که غالب پستانداران منطقه را گونه منحصر به فرد قوچ و میش البرز مرکزی تشکیل می‌دهند که جمعیت آن در فصول مختلف به دلیل مهاجرت و گدار بین 1950 تا 2300 رأس متغیر است. از جمله گونه‌های دیگر کل و بز وحشی، خوک وحشی، خرس قهوه‌ای، تشی، پلنگ، گرگ، روباه، سیاه گوش، کفتار، گورکن، سمور و شغال می‌توان نام برد و پرندگانی از خانواده شاهین‌ها، بازها، عقاب‌ها، دال و هما، ماکیان‌ها، کبک دری و معمولی، تیهو و بلدرچین و سبک بالانی چون سهره‌ها، بلبل، سنگ چشم، سسک، دارخزک و دارکوب و چرخ ریسک را می‌توان نام برد. پرندگان مهاجر مرغابی کله سبز، چنگر، خوتکا، حواصیل، اگرت و بوتیمار تشکیل می‌دهند. خزندگان نیز شامل افعی البرزی، قفقازی، اگاماها، لاسرتها و لاک‌پشت هستند.
قبل از ثبت نام در برنامه‌های آلابرز قوانین و مقررات برنامه را مطالعه بفرمایید.